Ik was de boekentassen nog af mijn fiets aan het laden als…
TTTTTRRRRRRIIIIIING!
… de schoolbel dus afging.
Pakweg een jaar of drie geleden zou dat aanleiding geweest zijn tot paniek. Dat irritante geluid wou dan immers zeggen dat ik nog een waterkansje had om het op de valreep te halen. Als ik snel genoeg was, of het geluk had dat er nog één mama voor mij aan het binnen gaan was, zouden ze de poort niet vlak voor mijn neus dichtdoen. Dus dat werd even alles geven en hopen dat het zou lukken. Stress! En potentieel heel veel frustratie als ik het echt nét niet gehaald had.
Gelukkig hebben we ondertussen op tijd op school komen al een tijdje onder de knie. Maar te vroeg zijn we dus niet vaak. En volgens die bel was het dus één van die keren.
Vreemd genoeg was ik ervan overtuigd dat we eerder aan de latere kant zouden zijn. Want die ochtend had ik de fietszakken nodig en ik vond ze eerst niet. Ik voelde de zenuwachtigheid al een beetje opkomen. Nochtans wist ik dat er eigenlijk tijd was, want ik was aan mijn zoektocht begonnen vóór de wekker ging om schoenen en jassen aan te doen. En dat was al een mega-contrast met de periode toen we last hadden met op tijd te komen.
Niet alleen was er toen geen wekker, heel vaak moest er op het laatste nippertje (lees: als we eigenlijk al vertrokken moesten zijn) nog vanalles gevonden worden. De kinderen waren hun schoenen kwijt. Of ze waren vergeten te zeggen dat ze vandaag iets moesten meenemen. Of ik was vergeten dat het die dag de deadline was om één of andere strookje binnen te doen op school. Of…
Er was altijd wel iets en “paniek” was dus al bijna onlosmakelijk verbonden met onze ochtenden. Ik kreeg dus al een beetje een heel ongemakkelijke flash-back naar die periode. Ook al was het nu helemaal anders dan toen. Ik moest mijzelf er dus echt wel even aan herinneren dat er geen reden tot paniek was. En in dit geval, moest ik mezelf er ook aan herinneren dat twee paar ogen meer zagen dan één.
En jawel hoor, van zodra mijn man meekeek, hadden we de fietszakken quasi onmiddellijk gevonden. Deel één van de bijna-crisis was dus nog voor de wekker opgelost. Hoera!
Daarna moest ik ze voor de eerste keer ooit op mijn fiets krijgen. Gelukkig wees het zichzelf echt wel uit en zaten de fietszakken er iets na de wekker effectief op. En na iets meer geknoei dan normaal, had ik ook de boekentassen erop zitten.
Dus ik wist dat we op tijd vertrokken waren, maar ik had niet gedacht dat we op tijd genoeg vertrokken waren om te vroeg te zijn. We hadden ons ook onderweg totaal niet gehaast, dus daar kon het ook niet aan liggen. Om dus maar te zeggen dat ik meer dan een beetje verbaasd was om die bel te horen.
We zijn nu al zolang met gemak op tijd op school, maar soms merk ik dat ik toch nog eens (bijna) in het oude patroon van haast en we-zijn-bijna-te-laat paniek verval. Oude patronen loslaten is een groeiproces. Dus als dat patroon dan toch nog eens een stuiptrekking geeft en opnieuw de kop durft opsteken, dan weet ik dat ik vriendelijk moet zijn voor mezelf. En dan weet ik ook dat ik dankbaar mag zijn voor waar we nu staan en van hoe ver we al gekomen zijn. Het is dus niet zo erg om af en toe een (bijna) terugval te hebben, dat hoort er een beetje bij. Ooit komt het moment dat zelfs de stuiptrekkingen voorbij zijn en het oude patroon écht dood en begraven is.
Nieuwsgierig naar hoe het komt dat ik nu meestal op tijd ben? Lees dan zeker deze blog.
Deze blogs zijn misschien ook interessant...
Hello world!
Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!
Het roer omgooien
“Ik wil 15 kilo afvallen!” Het is wellicht één van de meest cliché voornemens die er elk jaar genomen worden. Ik herinner het mij nog heel goed, die eerste keer dat ik er ook bij hoorde. Dat was best wel
De trein der onthaasting
Je moet aan netsaahtno doen als je van de rat race af wil! “Netsaahtno,” wat voor nieuwerwets onzinwoord is dat nu weer is? Geen onzin, gewoon “onthaasten” achterste voren geschreven Omdat het eigenlijk wel een goed idee is om bij