Een doctoraat breien

Wat hebben een doctoraat en een breiwerk met elkaar gemeen?

Op het eerste zicht misschien niet zoveel, maar eigenlijk zijn er toch wel wat linken. Soms ben je bijvoorbeeld de draad kwijt van je werk en moet je die terugvinden. En als je er met je neus bovenop zit, zie je in beide gevallen niet altijd waar het misgaat. Soms moet je even afstand nemen en het werk vanuit een ander perspectief bekijken om de foutjes te zien. Je hebt misschien ergens (al dan niet letterlijk) een steek laten vallen die je dan moet oprapen. Of je bent ergens van het patroon afgeweken en het past niet meer zo mooi in het geheel. Dat fenomeen is heel irritant bij kabeltruien zoals op de foto, maar evengoed een probleem bij onderzoek. Als je geluk hebt, kan je het snel fixen. Maar soms is de fout zo groot of zo lastig te repareren, dat er niets anders opzit dan uittrekken en opnieuw doen. Het kan genoeg zijn om wat extra steken te laten vallen en die dan correct op te pikken, een berekening of een test extra te doen en daarna de draad gewoon weer op te pikken. Maar op andere momenten is de enige oplossing een heleboel rijen uittrekken en met het juiste patroon opnieuw breien, of de testen integraal in de vuilbak te gooien en het experiment van nul herbeginnen met de juiste strategie. Over het algemeen bestaat het patroon van een breiwerk uit verschillende stukken die je nadien correct aan elkaar moet puzzelen en vastmaken. Mijn doctoraat bestond ook uit verschillende stukken die ik nadien aan elkaar moest breien om er een mooi geheel van te maken.

Maar wat toch één van de belangrijkste gelijkenissen is, is dat je steek per steek uiteindelijk een hele trui kan breien, net zoals je een doctoraatsthesis woord per woord aan elkaar rijgt. Iets dat ik eigenlijk in mijn thesis zelf heel toepasselijk met de quotes uit de foto in de verf wou zetten, vlak voor mijn finale conclusie. Van beide quotes is enkel de eerste “It’s a job that’s never started that takes the longest to finish” unaniem toe te schrijven aan J.R.R. Tolkien aangezien Sam deze wijsheid verkondigt aan Frodo in het eerste boek van zijn beroemde trilogie. Dat de tweede “Little by little, one travels far” ook van de hand van de schrijflegende was, werd een aantal jaren na de publicatie van mijn doctoraat weerlegd en de boodschap blijkt eerder afkomstig te zijn van een Spaanse levenswijsheid. Wat de bron ook is, het is wijs advies dat niet alleen op doctoraten, maar ook op breiwerken van toepassing is.

Alle grote werken zijn stap voor stap tot stand gekomen, te beginnen bij de eerste stap. Sommige dagen heb je misschien een halve marathon gelopen en andere dagen heb je jezelf dan weer met moeite een paar stappen vooruit gesleept. Zolang je in beweging blijft, ga je uiteindelijk die finish wel halen. Ik ben eigenlijk vier jaar lang aan het schrijven geweest aan mijn doctoraat. Met elk artikel of rapport dat ik schreef, kwam ik dichterbij mijn doel. Ik ben ook ruim voor het einde van mijn vierde jaar begonnen aan het bij elkaar schrijven van de thesis. Natuurlijk was er een eindspurt, maar hij bleef haalbaar en overzichtelijk. En in tegenstelling tot wat een aantal van mijn minder voorbereide collega’s ervaren hadden, was het op die manier ook geen overweldigende ervaring.

Ook in het dagdagelijkse leven, merk ik regelmatig dat het soms gemakkelijker is om elke dag een klein beetje te doen in plaats van af en toe heel veel. Elke dag tien minuten vrijmaken voor iets, is in mijn ervaring veel haalbaarder dan één keer per week een uur vrij te moeten maken. Zeker voor mensen die een gezin met kleine kinderen hebben of om een andere reden al veel ballen in de lucht te houden hebben. Zo was ik eens maanden bezig aan een trui voor één van mijn kinderen. Ondanks dat ik graag brei en daarmee tot rust kom, deed ik het niet consequent. Af en toe was ik er dan een paar uur mee bezig, maar op die manier ging het dus eigenlijk niet vooruit. Het begon erop te lijken dat het kind in kwestie er al uitgegroeid zou zijn voor de trui af was, dus werd het hoog tijd voor maatregelen. Uiteindelijk sloot ik een deal met mezelf: ik ging er vanaf nu elke dag aan werken, desnoods een paar steken breien en gedaan! Ik had wel ongeveer een doel voor ogen dat ik dagelijks wilde halen (twee rijen), maar het belangrijkste was vooral in beweging blijven. En inderdaad, er waren dagen dat ik nauwelijks iets gedaan kreeg en dagen dat ik mijn quota ruim haalde. De eindmeet werd gehaald en de trui werd nog meer dan genoeg gedragen. Hoera!

Maar als het al zo moeilijk is om regelmatig tijd te maken voor iets dat we graag doen, hoe zit het dan met de rest? Ook daar helpt het om het equivalent van een breisteek te vinden, de zogenaamde microsteps, en die traag maar gestaag te “breien.” Bij iets waar we niet aan beginnen omdat het ons overweldigt, helpt het om de uitdaging in kleine stapjes op te delen en die dan concreet in te plannen. Het wordt ineens beter te overzien en, door je enkel te focussen op de volgende stap, ook veel haalbaarder. Hetzelfde kan gebruikt worden bij dingen die we uitstellen omdat we het niet leuk vinden. Ik word al depressief van het idee alleen al dat ik vijf uur zou moeten opruimen. Hoewel het soms wel efficiënter zou zijn om daar eens goed aan te kunnen doorwerken, weet ik dat mijn motivatie echt wel een probleem is in die context. Maar vijf minuten per dag? Ja, zolang kan ik nog wel op mijn tanden bijten. En uiteindelijk, als ik het schab per schab aanpak, geraken mijn kasten ook wel uitgemest. Bijkomende voordeel: als je op die manier de vervelende en de grote taken aanpakt, maak je meteen ook tijd vrij voor leukere dingen. Zoals je dagelijkse portie onthaasting 😉

Welke uitdagingen zou jij haalbaarder kunnen maken door het stap voor stap aan te pakken? En welke leuke dingen kan je op die manier realiseren? Laat het gerust hieronder weten in de opmerkingen.

 

Deze blogs zijn misschien ook interessant...

Facebook
Twitter
LinkedIn

Get my tips directly now! Ready to start?

Pellentesque id nibh tortor id aliquet lectus proin nibh nisl.