De koekjesstap

Onthaasten en “terug naar de natuur” gaan voor mij hand-in-hand. Ik kom dan ook altijd tot rust in de natuur. Als ik helemaal overprikkeld ben, is een wandeling in de natuur voor mij een perfecte manier om even aan de prikkels te ontsnappen. Ik heb het geluk om vlak bij een natuurreservaat te wonen, dus als het allemaal even te veel is, trek ik wel eens mijn wandelschoenen aan om daar te gaan ontspannen. Ik hecht dus veel belang aan de natuur en daarom draag ik ook graag zorg voor het milieu en ben ik begaan met het klimaat. Ik ben gewend om milieuzorg in termen van middellange termijnseffecten te zien, het duurt namelijk wel eventjes voor de natuur zich van een milieuramp hersteld heeft en ook bij de gezondheidseffecten van vervuiling, duurt het wel een tijdje voor we ze zien. Ik snap dus wel dat sommige mensen dat als een “ver van mijn bed”-show zien. Maar onlangs leerde ik iets verrassend: soms staat milieuzorg synoniem voor zelfzorg en is het effect ook onmiddellijk voelbaar voor mezelf.

Het begon allemaal een paar weken geleden, de klimaatmarsen waren nu al een tijdje bezig en het werd langzaamaan duidelijk dat de politiekers niet van plan waren om enigerlei commitment aan te gaan. Naysayers kwamen ook al een tijdje met het verwijt dat de jongeren wel protesteerden maar dat ze verder niet veel deden en verwachtten dat een ander het maar moest oplossen. Dit vind ik wat kort door de bocht, maar het zal wel kloppen dat niet iedereen die mee stapte in de protestmarsen zelf even bewust bezig was met klimaat. Kortom, het was wel duidelijk nu dat het tijd werd om te stoppen met wachten op oplossingen van de politiek en dat het moment aangebroken was om zelf met oplossingen te komen. “Be the change you wish to see in the world” en “Walking the talk” wisten wijze mensen ons al te zeggen. En dat klopt ook, want als iedereen zijn steentje bijdraagt, kunnen we samen ook zónder die politieke moed een grote impact maken. Het begint allemaal bij die eerste stap. Dus nam ik de koekjesstap.

Mijn kinderen zitten op een school met een MOS label (MOS = milieuzorg op school), dus hebben ze een aantal regeltjes om afval te beperken, zoals het koekendoosje. Het idee van het koekendoosje is dat de leerlingen geen koeken in een wegwerpverpakking meenemen, maar dat ze in een koekendoosje zitten waardoor er minder afval op school gegenereerd wordt. Voor de school werkt dat natuurlijk perfect, maar niets houdt de ouders tegen om alsnog koeken in een individuele verpakking te kopen en de plasticjes gewoon thuis in de vuilbak te werpen. In tegendeel, wie in de supermarkt rondloopt, heeft vast al gemerkt dat we gestimuleerd worden om koekjes te kopen die individueel verpakt zijn. Er is een overaanbod aan verpakte koekjes en je moet al echt moeite doen om iets te vinden dat in een grotere verpakking zit. Het kan natuurlijk wel, want dingen zoals letterkoekjes kan je meestal nog in een grote zak vinden. Op die manier heb je maar één plastic verpakking voor vele gevulde koekendoosjes en met een clips kan je gemakkelijk verzekeren dat het lang genoeg krokant blijft. Maar natuurlijk wil je ook af en toe wel eens afwisselen en thuis wil je je kind misschien toch liever niet wéér die letterkoekjes aanbieden. Dus de verleiding is groot om toch nog regelmatig te eindigen met koekjes in de winkelkar die meer verpakkingsmateriaal hebben.

Dus nam ik een dappere beslissing: vanaf nu kopen we geen koekjes meer, maar bak ik ze zelf. Het idee was om met deze “koekjesstap” iets te doen voor het milieu (minder afval) maar ook voor de gezondheid. Dat laatste omdat er in zelfgemaakte koekjes natuurlijk geen kunstmatige bewaar- en kleurmiddelen zitten, maar ook omdat je eenvoudig het suikergehalte kan verlagen. Ik koop mijn ingrediënten ook zo veel mogelijk biologisch, lokaal en in grote verpakkingen. We zijn lid van een voedselteam en daar bestel ik mijn biologische tarwe; momenteel heb ik verpakkingen van 2,5 kg, maar je kan zelfs nog groter gaan. Ook zonder voedselteams kan je normaal ingrediënten in bulk kopen, bijvoorbeeld (al dan niet op bestelling) bij de lokale natuurvoedingswinkel. Met een portie koekjes op basis van 300g tarwebloem, kom ik meerdere dagen toe met mijn gezin, dus met de 8 porties die ik uit zo’n zak krijg, kom ik echt al enkele weken toe. Dat wil zeggen dat ik veel minder verpakkingsmateriaal heb en deze is dan nog eens ecologischer wegens grotendeels papier. En als kers op de taart voel ik het ook in mijn portemonnee. Voor de prijs van één commercieel pak koekjes, kan ik namelijk voor meerde porties aan losse ingrediënten kopen, zeker als ik goedkoper in bulk koop. Bovendien bespaar ik op mijn afvalrekening want mijn vuilbak zit nu veel minder snel vol.  

De keuze om actie te nemen door zelf koekjes te bakken, kwam natuurlijk niet volledig uit de lucht gevallen. Als kind bakte ik al regelmatig koekjes met mijn moeder. We hadden thuis een hele reeks aan uitsteekvormpjes en het was gewoon leuk om te doen. De laatste jaren dat ik thuis woonde, deden we dat een heel pak minder, maar toen ik ging samenwonen kocht ik al snel mijn eigen vormpjes. Het was zelfs niet eens een aankoop die ik deed in een nostalgische bui, ik heb gewoon altijd al oprecht interesse gehad in dingen “from scratch” te maken. Hoewel ik vaak terugval op varianten op hetzelfde basisrecept, pronken er ook al lang verschillende kookboeken over koekjes in mijn boekenrek. Dus het was eigenlijk gewoon een logische stap om daar terug eens werk van te maken. En het effect van deze relatief kleine handeling, was eigenlijk groter dan ik gedacht had. Door terug regelmatig tijd te nemen om koekjes te bakken, kwam ik weer in contact met die liefde voor het bakken. Die handeling voedt mij, ik stap even uit de rat race en ben volop in het moment. Bovendien is het een leuke activiteit om met de kinderen te doen en wordt een regenachtige woensdagmiddag daarmee toch even minder saai. Koekjesdeeg bewaart prima in de vriezer en ook even in de koelkast, dus zelfs als ik even wat minder tijd hebt kan ik vrij snel koekjes maken, al is het maar één kleine ovenschaal.

Zo bleek deze koekjesstap dus ook een positief onverwacht neveneffect te hebben: onthaasting. Onlangs ervaarde ik dat helend effect van koekjes bakken nog eens heel duidelijk aan de lijve. In de paasvakantie nam ik even pauze van de koekjes, want er moesten geen koekendozen gevuld worden en er was minder nood. De jongste (4 jaar) had in de tweede helft van de vakantie al spontaan gevraagd om nog eens koekjes te bakken, maar het lukte ons niet onmiddellijk om eraan te beginnen. Op Paaszaterdag deed ik het dan uiteindelijk toch terug. Ik was eigenlijk slechtgezind thuisgekomen na een paasfeestje met overprikkelde kinderen. Het was bovendien langer uitgelopen dan voorzien, dus we kwamen eigenlijk ruim na bedtijd van de kinderen thuis. Ik was dus moe en slechtgezind tegen dat ze eindelijk in bed lagen, maar begon er dan toch maar aan. De boter lag namelijk al een tijdje uit de koelkast om zacht te worden en ik had een beetje schrik dat uitstel zou willen zeggen dat de boter slecht werd. Toen ik deeg begon te kneden, was ik dus niet in een vrolijke stemming. Maar dat duurde niet lang, want ik was amper bezig of ik voelde de irritatie zakken. Tegen dat de eerste lading in de oven zat, was ik veel beter gehumeurd. En toen voelde ik weer heel duidelijk: dit is toch eigenlijk mijn zen-momentje. Intussen wordt het eigenlijk al bijna een trend, want ook deze week was ik in een boze bui toen ik aan de koekjes begon om weer heel snel blijer te worden. En zo zie je maar weer, zorg voor de natuur kan dus gerust win-win zijn! Minder afval, minder geld en ook nog eens meer onthaasting en soms zelfs een beter humeur. Prachtig toch?

Heb jij ook zo van die leuke zen-momentjes? Deel het gerust hieronder in de opmerkingen!

Deze blogs zijn misschien ook interessant...

Get my tips directly now! Ready to start?

Pellentesque id nibh tortor id aliquet lectus proin nibh nisl.